Op de ordentelijke gang van zaken werd toezicht gehouden door Catharina van Beest tegen een salaris van fl. 3,- per week. Haar man Johannes Dijkers werd tot bode der vereniging aangesteld.

Naar hedendaagse normen liet de hygiëne te wensen over, want een jaar na de opening van het zwembad moest men vanwege het vele vuil dat in de badkuipen dreef, gaas gespannen worden voor de waterinlaat. Veel zal het wel niet geholpen hebben, want het riool der branderij kwam er vlakbij in de Lek! Duidelijk is uit de archivalia te destilleren, dat in het begin deze badgelegenheid een enigszins elitaire aangelegenheid was, hoewel dit niet direct in de bedoeling van de oprichters had gelegen. Het is echter niet geheel onwaarschijnlijk, dat dit invloed had op de bedrijfsresultaten, want het bezoekersaantal was niet optimaal. Om het bezoek te stimuleren voor alle lagen der bevolking stelde Ph.J. Olivierse voor "tot het meerder doen gebruik maken van de inrichting door de arbeidende klasse, om heeren patroons en werkgevers in de gelegenheid te stellen zich te abonneren a fl. 1,50 per persoon per seizoen". Maar naar de mening van een ander bestuurslid was dit weinig zinvol, want de werkgevers konden toch "ter wille hunner onderhoorigen" ook kaartjes a 10 cent per bad nemen. *  Wat men ook probeerde, het ging steeds slechter met de exploitatie. Leest men de bewaard gebleven jaarverslagen er op na, dan is een duidelijk dalende lijn zichtbaar in het aantal genomen baden. Duidelijk aanwijsbare oorzaken voor dit verminderde bezoek zijn vooralsnog in de archieven niet gevonden.