In mei 1891 werd ten behoeve van de wachtende badgasten een bank op de oever geplaatst en een soort berghok voor de badvrouw gekocht waar zij haar werkmateriaal in kon opslaan. Eén maand later echter vroeg het bestuurslid A. Niessen, als bij het aantal badgasten sprake is van een dieptepunt, of men er niet verstandiger aan deed de vereniging te ontbinden. Men kon het voortbestaan der vereniging echter nog met ruim een jaar rekken en probeerde o.a. door de normale badprijs van 30 cent te verlagen met 5 cent, meer badgasten te krijgen. In 1892 had men een tekort van fl. 155,-. Maar in 1893 was het bezit de vereniging gereduceerd tot 1/4 van het oorspronkelijke kapitaal van 1882. Ingevolge artikel 20 der statuten, was men toen genoodzaakt tot liquidatie over te gaan, hetgeen geschiedde in de laatste bestuursvergadering, gehouden op 3 augustus 1894. Tevens werd toen besloten het gebouw publiek te verkopen, wat overigens pas na veel moeite gelukte. Het laatste jaarverslag werd blijkbaar met enige weemoed door de secretaris afgesloten met de volgende woorden: "Wij onderschrijven ons laatste verslag met een R.I.P., dat hare asch ruste in vrede." *