In navolging van het Duitse 'Winterhilfswerk des Deutschen Volkes' richtte de Rijkscommissaris voor het bezette Nederlandse gebied, Arthur Seyss-Inquart, op 20 oktober 1940 de stichting Winterhulp Nederland op.58) Doelstelling van de nieuwe stichting was steun te verlenen aan behoeftige Nederlanders 'zonder aanzien des persoons' (art.1, lid 2). Tot de hulpbehoevenden werden onder andere arbeiders in werkkampen, familieleden van werknemers in de Opbouw Dienst, oorlogsinvaliden, daklozen en toekomstige moeders gerekend. Vanaf het begin is de winterhulp door het overgrote deel van de Nederlandse bevolking echter afgewezen omdat het te sterk verbonden was met de bezettende Duitse macht en de Nationaal Socialistische Beweging (NSB).59)
Haar doelstelling trachtte de stichting te bereiken door het verstrekken van waardebonnen waarmee levensmiddelen, kledingstukken en brandstoffen gekocht konden worden. De stichting gaf geen geldelijke steun. De steunverlening werd gefinancierd uit bijdragen door het bedrijfsleven - al dan niet afgedwongen -, inhoudingen op salarissen en straatcollecten. Collecteurs waren veelal NSB'ers of pro-Duitse Nederlanders. De straatcollecten verliepen echter moeizaam en brachten niet de verwachte gelden op.60)

De organisatie was verdeeld in drie niveaus: landelijk, provinciaal een lokaal. Lokaal werden 'plaatselijke werkgemeenschappen' opgericht met aan het hoofd een plaatselijk directeur. In Zaltbommel was de burgemeester uit hoofde van zijn functie directeur van het plaatselijk comité. De gemeente-ontvanger trad op als plaatselijke penningmeester. Door de fragmentarische overlevering van het archief is weinig bekend over het lokale 'bestuur' te Zaltbommel. Deze was nogal verstrengeld met de gemeentelijke organisatie zodat het niet ondenkbaar is dat verscheidene zaken door de gemeente zijn afgehandeld. Uit de aanwezige stukken lijkt geconcludeerd te kunnen worden dat de Winterhulp in Zaltbommel eind 1942 alle betekenis heeft verloren.